Lecze­nie fizjo­te­ra­peu­tyczne jest formą postę­po­wa­nia zacho­waw­czego zabu­rzeń sta­tyki oraz wyni­ka­ją­cych z tego zabu­rzeń funk­cji narzą­dów mied­nicy mniej­szej.

Fizjo­te­ra­pia uro­gi­ne­ko­lo­giczna zaj­muje się lecze­niem oraz popra­wia efekty lecze­nia zabie­go­wego:

• WNM -wysił­ko­wego nie­trzy­ma­nia moczu,

• OAB czyli pęche­rza nadre­ak­tyw­nego (par­cia naglące),

• ob­ni­że­nia narzą­dów mied­nicy mniej­szej, nie­trzy­ma­nia stolca i gazów,

• ze­spo­łów bólo­wych w obrę­bie mied­nicy.

Fizjo­te­ra­pia mię­śni dna mied­nicy jest dzia­ła­niem pro­wa­dzą­cym do poprawy spraw­no­ści mię­śni mied­nicy małej. W ćwi­cze­niach bar­dzo istotne jest pozna­nie roli tych mię­śni w świa­do­mej kon­troli wywo­ły­wa­nia skur­czu z wyeli­mi­no­wa­niem dzia­ła­nia tłoczni brzusz­nej.

Ćwi­cze­nia fizjo­te­ra­peu­tyczne dają efekty w nie­trzy­ma­niu moczu stop­nia I lub I/II, jako przy­go­to­wa­nie do zabie­gów ope­ra­cyj­nych oraz wzmoc­nie­nie i utrzy­ma­nie efek­tów zabiegu ope­ra­cyj­nego. Są też waż­nym ele­men­tem pro­fi­lak­tyki zabu­rzeń sta­tyki narządu rod­nego i nie­trzy­ma­nia moczu.

Ten rodzaj ćwi­czeń zale­cany jest w przy­pad­kach: nie­trzy­ma­nia moczu, obni­że­nia narządu rod­nego I i II stop­nia także obni­że­niu popo­ro­do­wym, w zespo­łach bólo­wych mied­nicy, przed i po zabie­gach ope­ra­cyj­nych. Nie­sły­cha­nie ważną rolą ćwi­czeń jest naby­cie świa­do­mo­ści czu­cia swo­jego ciała.

Elek­tro­sty­mu­la­cja zale­cana jest pacjen­tom, u któ­rych reak­cje mię­śni są opóź­nione, a skurcz słabo wyczu­walny. Elek­tro­sty­mu­la­cja popra­wia ukrwie­nie, a odpo­wiedni bodziec elek­tryczny wymu­sza siłę skur­czu potrzebną do uru­cho­mie­nia pro­cesu odbu­dowy mię­śnia.

Elek­tro­sty­mu­la­cję sto­suje się dla popra­wie­nia funk­cji kon­troli mik­cji, w zwiot­cze­niu popo­ro­do­wym mię­śni dna mied­nicy, w zespo­łach bólo­wych mied­nicy, przed i po zabie­gach ope­ra­cyj­nych a także w uszko­dze­niach nerwu sro­mo­wego.

Bio­fe­ed­back czyli bio­lo­giczne sprzę­że­nie zwrotne – jest to nauka świa­do­mego kur­cze­nia i świa­do­mej relak­sa­cji mię­śni dna mied­nicy w przy­padku wysił­ko­wego nie­trzy­ma­nia moczu i czyn­no­ścio­wych zabu­rzeń mik­cji.

Fizjo­te­ra­pia poope­ra­cyjna ma na celu poprawę i utrwa­le­nie efek­tów zabiegu uro­gi­ne­ko­lo­gicz­nego oraz szybki powrót do peł­nej spraw­no­ści życio­wej.

Fizjo­te­ra­pia w ciąży i po poro­dzie kon­cen­truje się na wyrów­ny­wa­niu wszel­kich defi­cy­tów i uszko­dzeń funk­cjo­nal­nych dróg rod­nych powsta­ją­cych w cza­sie trwa­nia ciąży oraz porodu.

Efek­tami tera­pii są mię­dzy innymi:

•zm­niej­sze­nie dole­gli­wo­ści układu ruchu (ból krę­go­słupa, sta­wów, obrzęki koń­czyn dol­nych),

•skró­ce­nie czasu rege­ne­ra­cji po poro­dzie zarówno siłami natury jak i po cesar­skim cię­ciu (zmniej­sze­nie ryzyka poja­wie­nia się zro­stów poope­ra­cyj­nych, mobi­li­za­cje blizn),

•zm­niej­sze­nie roz­stępu mię­śni pro­stych brzu­cha,

•mi­ni­ma­li­za­cja ryzyka wystą­pie­nia dysfunk­cji układu moczowo – płcio­wego (nie­trzy­ma­nie moczu, stolca i gazów, obni­że­nie narządu rod­nego).